KARANLIK DEHLİZLERDE YAZILMIŞ BİR OYUN DAHA SONA ERDİ

KARANLIK DEHLİZLERDE YAZILMIŞ BİR OYUN DAHA SONA ERDİ






“(...)Burada bulunan topluluk içinde hiç kimsenin üzerinde istediği gibi tasarufta bulunabileceği kendine has ne bir canı vardır, ne de kendine özgü bir niyeti olabilir. (..)hiç bir militan kendi varlığı üzerinde bir mülkiyet hakkına sahip değildir. Hiç bir militan 'bu can benim canımdır' diyebilecek durumda olamaz, olmamalıdır.Böyle bir tutumda ısrar eden kişide mülkiyet duyguları gelişiyor demektir.” (Serxwebûn sayı, 65, s.13)



****

Son 8-9 aydır tarihin en çirkef oyunları sergilenmekte. Bir süre daha bu çirkef oyunların sergilenmesine şahit olacağız. Gelişmelerin seyri onu gösteriyor. Tema, sahne dekorları ve oyuncular yine aynı olacak. Bıkmadan usanmadan, daha doğrusu zorla, çapulçulukla daha fazla gelir elde etmenin gayretini bir süre daha sürdürecekler. Oyun, her zaman aşina olduğumuz oyun, oyuncular da, hep tanıdık oyuncular olacak. Dekoru ise hiç tartışmaya gerek yok; kan ve cesetten ibaret olmayan bir dekor zaten kabul görmemekte. Bu nedenle gösterime sunulacak yeni sahne oyunları üzerinde durmaya pek gerek yok. Çünkü geçmişte oynanaların tekrarı olacaktır.

Ama henüz biten sahneyi biraz irdelemekte yarar var. Biten sahne, yani açlık grevleri. Açlık grevleri neden, ne uğruna başlatıldı, niçin sona erdirildi, bilen var mı? Şimdi belki de onlarca, yüzlerce insan şu veya bu oranda sakat kalacak. Sakat kalacak bu insanlara, bu insanların ailelerine, eş ve dostlarına gelecekte kim, ne yanıt verecek? Bir hiç uğruna bunca Kürt gencinin geleceğini ipotek altına alan kimlerdir? Meclisten gelecek maaşlar için ruhunu karanlığa satanları, Kürt halkı iyi tanımalıdır. Sadece tanımakla kalmamalı, hesab sormalıdır. Ölüme yatmış olan gençler hastalıkla boğuşurken, bu baylar, Mecliste yumuşak koltuklarına gömülerek, otomobillerinde seyehat ederek, dublex dairelerinde şaraplarını yudumlayarak bir sonraki ayın kazançı üzerine kafa yoracaklar.

Bunca insanı ölüme yatırmanın, yine binlerce insanın bile bile dağlarda ölüme sürülmesinin tek nedeni, İstanbul'da bir avuç elitin rahatlığı içindir. Kürt halkının iç dinamikleri parçalanmakta, dili, tarihi, kültürü iç hainler aracılığıyla bitirilmeye çalışılmakta. Bir halk, iki Küçük'le bir general akrabasının başrol oynadığı karanlık güçlerce yok edilmeye çalışılıyor. Kürt halkını yoketmeye yönelik projeler 'Kürdüm' diyenlere uygulatılmaktadır. Ne tesadüftür ki, geçmişte de Hamidiye Alayları'nın kurulmasına üç kişi öncülük yapmıştı.

Aclık grevleri daha başından itibaren bir Gladyo operasyonudur. Öcalan, uzun süreden bu yana kendini büyüten güçlerle birlikte projeler geliştirmekten alıkonulmuştu. Daha doğrusu, Gladyo'cu efendileriyle ortak hareket etmekten men edilmişti. Bu durum ister istemez Kandil-BDP tabanında giderek etkisinin azalmasını getirmişti. Aclık grevleriyle birlikte Öcalan, tekrar sahneye çıkarılmak istenmiştir. Yani Kürt halkına zoraki 'önder' empoze edilmektedir. Bu politika, Gladyo politikasıdır. İç politikada ortaya çıkan gelişmeler de dikkate alınarak, Ortadoğu'nun bugünkü konjektöründe, Öcalan vasıtasıyla Kandil-BDP yan cepte tutulmak istenmekte. Kandil ve BDP'nin olmadığı bir siyasal ortamda ortaya çıkabilecek yeni dengelerin hiçte çıkarlarına hizmet etmeyeceği bilinmekte. Bir de bu nedenledir ki, ölüm orucları bir operasyondu. Büstçü Kemalislerle içiçe geçmiş Kandil-BDP,yani son tahlilde bir erkgenekon operasyonudur.

Hükümetin, Ergenekon operasyonlarını, Fırat'ın ötesine taşıma niyeti olmadığı bilinmekte. Yalçın Küçük'ün birdenbire 'iç savaş' çağrısı yapması boşuna değildi. Kürt, Kürdistan denildiğinde, içlerindeki tüm kinlerini kusan malum bu büstçü Kemalistler, neden bu kadar aclık gerevlerinin savunuculuğunu yaptı acaba? 'Tüm hapishaneleri Tahrir'e çevirdik' diye övünç duymaları nedendir? Tahrir'de bir kaç saatin içinde 30 yıllık bir diktatörlüğün yıkıldığı biliniyor. Bu söylem halkla dalga geçmektir. Bu tavır bir halkı aşağılamadır. Kürt halkı bu aşağılanmayı kabul edemez, etmeyecektir de. Kürt halkı, bölüşümcü olmayan Kemalist siyasetin kurbanı olmayacaktır.

'Ölüm orucu' eylemiyle varılmak istenen bir başka hedef daha vardır. Bilindiği üzere Ortadoğu tarihinin en sancılı dönemini yaşamakta. Bölgesel çatışmaların göbeğinde yer alan ülkelerden biri de, Irak'tır. Irak'ta mezhepsel ve etnik çatışmaların boy gösterme olsalığı yüksektir. Gladyo, Öcalan'ı meşrulaştırma temelinde Kandil ve BDP'yi kontrol altında tutmaya, günümüz koşullarında daha fazla ihtiyaç duymakta. Böylece Federal Kürt Yönetimi üzerinde provakasyonlar geliştirmeyi, Batı Kürdistan'da Esad iktidarıyla işbirliği içinde denetim kurmayı amaçlamaktadırlar. Aslında geçmişte, yani 90'lı yıllarda KDP'ye kaşı oynanan oyunların bir benzeri de bu gün Kamışlı ve civarında oynanmaktadır. Kandil yönetiminin dayandığı karanlık güçler, bu bölgelerde geliştirecekleri provakasyonlardan alacakları güçle, içte yürüttükleri iktidar kavgalarında ileri mevziler kazanacaklarını düşünmekteler.

Ölüm orucu çok ciddi bir eylemdir. Hiç bir zaman rastgele başvurulacak bir eylem biçimi olamaz. Kaldı ki, içinde bulunduğumuz koşullarda, merkezine insanı koymayan, insan yaşamını önemsemeyen her eylem biçimi, her şeyden önce insani değildir. Bunun bilinmiyor olması mümkün değil. Ayrıca böylesi ciddi eylemlere başvurmak için ülke içi dengelerin ve uluslararası konjektörün elverişlilik düzeylerinin hesaplanması gerekir. Yine ileri sürülecek taleplerin halkta ne oranda yankı bulacağı gözardı edilemez. Eğer tüm bunlar hesaba katılmaksızın körü körüne ölüm orucuna başvuruluyorsa, ortada apaçık bir art niyet vardır. Kandil ve BDP yönetiminin 'Öcalan'a özgürlük' talebini ileri sürerek Kürt gençlerini ölüme yatırması, aslında gençleri kovboy olarak kullanmasından başka bir şey değildir. Perde arkası gerçekler oynanan böylesi senaryolarla örtbas edilemez.

Ama ne yapmak isterlerse istesinler, hedeflerine ulaşamayacakları gün gibi aşikârdır.



19.11.2012

BAKİ KARER

ÖCALAN'A ÖZGÜRLÜK YA DA ŞERÊ VİRA

ÖCALAN’A ÖZGÜRLÜK YA DA ŞERÊ VİRA

“Daha çok kan akıtacağız ve bundan en küçük bir şekilde ‘yanlış yapıyoruz, yenilebiliriz’ diye korkakça bir tutuma girmeyeceğiz” ( Serxewebûn, sayı, 44, s. 7)

“Çok kan dökülmesi gerekiyor(…)milyonlarca insanın ölümü hiçbir şey değildir. Botan suyundan daha fazla kan akmalı, her dağda, her ağacın altında, her taş kovuğunda şehitler vermeliyiz” Serxewebûn, sayı 42, s. 6

Yukarıdaki sözleri okuyan her insan, bunları söyleyen birinin olsa olsa ikinci dünya savaşı Almanya’sında esir kapları sorumlularından birinin sözleri olabileceğini iddia eder. Çünkü bu derece kan akıtmaktan ve ceset görmekten hoşlananlar sözkonusu olduğunda, 1940′lı yılların Almanya’ sını hatırlamama mümkün değil. Ama yanılmayın, bunu söyleyen kişi, şu anda İmralı’da misafir ediliyor. Ve bu kişi 40 bin insanın ölümüyle övünüyor. Sadece örgüt içinden 15 bin insanı katlettiğini açıkça itiraf etmiştir. Yani her ağacın ve taşın altında bir ceset yatırmanın gayretini verdiğini saklamamıştır. Böylesi bir söylemde bulunan birini, Kürt halkının lideri konumuna getirmenin çabası içinde olanların kimler olduğunu tartışmanın bir anlamı yoktur. Böyle bir canavar, Kürt halkının lideri olamaz. Böyle biri ancak ve ancak Kürt halkının düşmanı, yani Kürt halkını yoketmeyi hedeflemiş biri olur. Milyonlarca Kürdü yok etmeyi hedeflemiş birinin, Kürt sorunu olamaz. ‘Kürt, alçaktır, rezildir, köledir’ diyen biri için, nasıl olur da ‘liderimizdir’ denilebilinir?Bu noktada, kimse, yukarıdaki söylemi dikkate almaksızın, ezilen halklara özgü özelliklerden yola çıkarak, PKK-BDP’yi Kürt halkının temsilcisi gösterme gayreti içine girmesin. PKK-BDP egemen güçlerin oluşturduğu karanlık odakların emrinde Kürt kıran hareketidir.

Onbinlerce Kürdü katletmiş birini, Kürt halkının lideri yapma çabası yürütenler kimlerdir? Bir tarafta bir dönemler her Kürtçe kelimeye para cezası kesenler, diğer tarafta marabaları kullanarak yüzyıllardır hüküm sürmüş ağalar, aşiret reisleri ve yeni yetme bezirganlar vardır. Çünkü bu iki kesimin ittifakı yıllardır halklarımıza olmadık işkenceyi yapmıştır. Kürde anadilini bile yasaklayan, şalvarlıyı şehrin merkezine koymayan bu ittifaktır. Eskiden olduğu gibi, bu ittifakı, tekrar iktidar yapmanın kavgası verilmekte. Yani giderek kızışan bir iktidar kavgası verilmektedir. Bu kavgada Kürt çocukları, gençleri kullanılmaktadır, daha doğrusu feda edilmektedir.

Bu ittikafakı biraz daha açmakta yarar var: Bir tarafta Kandil’e bağlı, daha doğrusu Kandil’in emrinde içmerkez olarak görev yapan BDP var. Diğer tarafta CHP’nin başını çektiği büstçü Kemalistler ve en önemlisi de Gladyocular var. Tabii tüm bu kesimlerin yurtdışı ittifakçılarını da gözardı edemeyiz.

Kürt gençlerine ‘ÖLÜN,ÖLÜME YATIN’ diye emir veren Kandilin buyrukları doğrultusunda hereket eden BDP’li baylar ve bayanlar, halkın çocuklarına ‘Ölün’ diyebilmekteler. Eğer ölüme yatma o kadar kolaysa, niçin kendileri bu yolu denemekten kaçınmaktalar. Lüks otomobillerde seyehat yapanların, lüks otellerde eğlenenlerin, her gün değişik gran tuvaletler içinde dolaşanların, daha doğrusu, zevk ve sefa içinde yaşayanların sokaklarda dolaşarak halkın çocuklarının yaşamı hakkında en pervasız konuşmalar yapmakta. Dahası var; bu sahte kahramanların çocukları, kardeşleri, eşleri neredeler? ‘Çüzüm’ diye ortalıkta dolaşan Barış ve Demokrasi Partisi milletvekillerinin çocukları, kardeşleri en iyi okullarda öğrenim görürken, lüks arabalarıyla çaka atarken, yine lüks dairelerde ve villalarda, hatta konaklarda yaşam sürdürürken, halkın çocuklarını bir Öcalan için, bin bir türlü entrikalarla ölüme gönderme hangi ahlaka sığar? Açlık grevleri sonucu hayatını kaybedecek her gencin sorumlusu, Kandil ağaları ve onların emir kulu BDP’dir. Eninde sonunda Kürt halkı bunların hesabını soracaktır.

Soruna bu biçimde yaklaşıldığında, sözümona liberal geçinen bazı köşe yazarları ‘akrabalar niçin işin içine koyuluyor’ diye tepki duymaktalar ve hemen arkasından ‘çözüm’ü tartışalım diyorlar. Çözümü tartışma ile Kürt gençlerini ölüme yollamanın ne alakası var o zaman? Çözümü tartışmak için Kürt gençlerinin ölüme sürüklenmesi gerekmiyor. Bu tür savunma reflekslerini harekete geçirmenin tek nedeni, oynanan oynun perde arkasının aydınlanmasını engellemek içindir. En önemlisi de, ortaya koyulan eylemin biçimi, insanların yaşamlarıyla ilgilidir. Hiç kimse bir başkasını zorla, tehditle ölüme gönderme hakkına sahip değildir. Tombalayı karıştır, ‘şu numaraları elinde bulunduranlar ölüme gidecek’ usulü, çokta eski olmayan bir tarihte kimler tarafından uygulandığını bilmek için tarihçi olmaya gerek yoktur. Bu yöntemin insanlık dışı bir yöntem olmadığını iddia edenler, tarihe bakarak düşünce ve hareket tarzlarını gözden geçirmeliler. BDP’li ağalar da çok iyi bilmekteler ki, ileri sürülen ‘Öcalana özgürlük’ talebi uydurma bir talepdir. Öcalan yerinden gayet memnundur ve rahattır. Hiç bir talebi de yoktur, olmadığı için de açlık grevinde bulunanları ‘maraba’ olarak görmekte ve geçmişte olduğu gibi şerê vira olarak değerlendirmekte. Bu nedenledir ki, bırakın ölüm orucuna yatmayı, tıka basa yemeğe devam etmekte, yan gelip yatmakta. Tekrar Gladyo’nunu denetiminde çalışacağı günleri sayıklamakta. İleri sürülen diğer isteklerde ise samimilik yoktur, sadece örtü görevi için kullanılmaktadır. Bir halkın en temel hakları karanlık güçlerin çıkarları doğrultusunda paravanlaştırılmakta. BDP’liler, yeni bir anayasanın bir an önce yapılması veya tüm faili mechullerin açığa çıkarılması için bir protesto eylemi düzenlemeye yanaşmamakta. Nedeni gayet açık; işlenen faili mechul cinayetlerin bir ucu kendilerine dokunmaktadır. Bu nedenle sessizce savuşturmaya çalışmaktalar. Yeni, sivil bir anayasa ise, işlerine hiç gelmemekte.

Bu noktada BDP’yi biraz daha irdelemek gerekir. BDP’de toprak ağaları, aşiret reisleri, yeni türeme bezirganlar ve bir de, sol geçinen nesli tükenmiş bir grubu temsil eden bazıları hükümranlık yapmakta. Toprak ağaları dağda öldürülmüş hangi kişinin ailesine kaç metre kare toprak vermiş? Bezirganlar ise; hem yurtdışında kurdukları şirketler, hem de belediyelerden aldıkları ihaleler sayesinde kazandıkları milyon dolarlar yetmiyor, yurtdışına insan kaçakçılığından da milyon dolarlar kazanmakta. Bunlar, dağda evladı öldürülmüş hangi yoksul aileye yardım eli uzatmışdır? Açıkça söylüyorum, bu ailelerin yanından bile geçmiyorlar. Aşiret reisleri ise, daha düne kadar başka gruplarla fingerdişiyordu. Kazançlarına daha fazla kazanç eklemek için birden en keskin Apocu kesildiler. Bu aşiret reisleri hem meclis küsüsünden, hem de zaman zaman kaçak güreşen pehlivanlar misali sokak ortalarında şov yapmayı neredeyse bir sanat haline getirmişler. Bahsettiğim bu aşiret reisleri dağda ölen gençlerin ailelerinin yüzünü görmeye bile tahammülleri yok. Hatta bu ailelerle dalga bile geçmekteler. İstanbulun kel aynak kuşları ise, Kürt gençlerinin sırtına basarak, unutulmuş olmaktan kurtulmanın hayalini kurmaktalar. Büstçü Kemalistlerle fingerdeşen ‘sol’ partiyi, Kürtlerin kanı üzerinden yeniden inşa edeceklerine inanıyorlar.

Yeni Bir 28 Şubat Denemesi

14 temmuz 2011 Silvan’da gerçekleştirilen eylem, bir dönüm noktasıdır. Bu tarihten itibaren başlatılan bir süreç vardır. Son Beytüşşebab ve Şırnak bölgelerinde PKK tarafından başlatılan saldırıların komuta merkezini İstanbulun ve Ankara’nın karanlık dehlizlerinde aramak gerekir. Eğer Gladyo soruşturması Fıratın ötesine kaydırılmış olunsaydı, şu anda yaşananların hiç biri yaşanmayacaktı. Yaşanılan sürecin dış bağlantıları, başlı başına irdelenmesi gereken ayrı bir konu. Ama şu anda PKK’nin silahlı eylemlerinin, sokak gösterilerinin ve son olarak başvurulan açlık grevlerinin buluştuğu tek bir nokta vardır, o da, darbeciliktir. Canhıraş gayretler yeni bir 28 şubat yaratmaya yöneliktir. Liberal aydın denilen takımın birden bire ‘büyük abi’ rolüne bürünerek, demokrat kesilmeleri boşuna değildir. Bunların derdinin Kürt halkının hakları, daha ileri bir demokrasi olmadığı açıktır. Elbette iktidar eleştirilmelidir, iktidar olan her güçte eleştirilmeyi göze almalıdır. Demokratik olmanın bir ölçüsü de, eleştirilere açık olmayı gerektirir. Ama eleştiri, yerini darbecilik oyunlarına bırakırsa, işte bu noktada karşı durma da en demokratik tavırdır. Şu anda Kemalistlerden liberal geçinen aydınlara kadar olan bir kesim, büyük bir hayal kırıklığı içinde. Artık tekrar iktidar yüzü göremeyecekleri kanısına kapılmışlardır. Ağırlıklı olarak liberal aydınların sıkça boy gösterdiği televizyon kanallarına, köşe yazarlığı yaptıkları gazetelere bakın, PKK’yi ve PKK’nin türevlerini eleştiren hiç kimseye yer vermemekte. Binlerce Kürt gencinin dağlarda bilerek ölüme gönderilmeleri umurlarında bile değil.

‘Kemalistim’ diyenler, halkın desteğiyle bir daha iktidar olmayacaklarını bildiklerinden, liberal aydınlar da Avrupa Birliği ile zenginlik yaratma hayaliyle Adalet ve Kalkınma Partisi’ne karşı, darbecilikte birleşmiş durumdalar. Her ikisinin de ortak yanı, halka güvensizliktir. Bu süreçte PKK’ye verilen görev, palyaçoluktur.

Muhalefet salt olumsuzlukları eleştirme üzerine inşa edilemez. Hareket tarzını salt olumsuzluklar üzerine inşa etme, projesizlik, yani alternatif çözümler üretememe demektir. Bu tutum ister istemez halka güvensizliği, halkla içiçe olamamayı beraberinde getirir. Bizde, liberal aydınların önemli bir kesiminin en büyük korkusu, halkla aydın arasındaki farkın giderek azalmaya başlamasıdır. İşte onları korkutan bu süreçtir. Gereksiz tepkileri bu yüzdendir.

Ortadoğu’da yaşanılan karmaşadan cesaret alınarak, Hakkari-Şırnak hattında başlatılan silahlı eylemlerle birlikte halkın ayaklanmasıyla iktidarın düşeceği planlanmıştı ama olmadı, tüm hayaller suya düştü. Şimdi ikinci perde açılmış durumda. Bir takım kutlamalar bahane edilerek sokaklarda yaratılan kargaşa ölüm oruclarıyla birleştirilerek darbecilik oynanmakta. Ama bu oyunun da, çok seyirci toplayacağına inanmıyorum. Ne iç, ne de dış koşullar buna elverişli değildir.

AKP’ye karşı yeni bir 28 Şubat denemesine başvurulmasının belli başlı nedenlerini şöyle sıralaya bilirim:

a) Yönünü Batı’ya olduğu kadar Doğu’ya da çevirmeye başlaması;

b) Teknolojik alanda kaydedilen gelişmeler sonucu silah ihracatına başlanması;

d) Son 40-50 yıldır el atılmayan demiryollarına yatırım yapmaya başlaması;

e) Sivil bir anayasa yapmaya kalkışması;

Yukarıda çizdiğim ana hatlar irdelendiğinde, oynanan darbecilik oynunun iç ve dış bağlantılarını da tespit etmiş oluruz. Gücü olan iktidarı sandıkta yıkar. Artık AKP bir olgudur. Geçmişte siyasal arenada Demokrat Partisi, Adalet Partisi ne kadar bir olgu ise, AKP’de bugün o kadar bir olgudur. Veya şöyle de diyebiriz; bugün CHP siyasal alanda ne kadar olgu ise, AKP’de bir o kadar olgudur. Artık bu kabul edilmelidir. Bu nedenle, CHP eğer kalıcı olmak istiyorsa, boynuna geçirdiği Silivri değirmen taşından kurtulup, halkın gücüne güven duyan sosyal demokrat bir yapılanmaya gitmek zorundadır. CHP ve liberal aydınlar PKK-BDP’yi kullanarak bir yere gelemeyeceğini artık anlamalıdır.

Kimi çevrelerin demokrat görünüm altında açlık grevleri karşısında takındığı tavır sahtedir. Kimse timsah göz yaşı dökerek inandırıcı olamaz.Bu çevreler, Antep’de katledilen çocuklar ve Siirt’te katledilen genç kadınlar için sokaklarda onbinleri yürütme cesaretini gösterselerdi,700 kişinin iradeleri dışında ölüme yolçuluk başlatmasını da engellemiş olurlardı.

Her ne kadar ‘iradeleri dışında’ diyorsak da, bu durum, bizi, madalyonun her iki yüzünü görmemizi engellememelidir. Bu çağda başı dik durmayı kavrayamama da yargılanmalıdır. Bilinçle hareket etme varken, salt körü körüne inanaçla peşe takılma da eleştirilmeli. Yaşadığımız bu çağda müritlikten kurtulma çabası içinde olamama düşündürücür. olayın salt hümaniter yanını ele alır değerlendirmede bulunursak, müritliğe pirim vermiş oluruz.

BAKİ KARER

01.11.2012